Robert Accoe

Rechercheur op rust Robert Accoe geeft probleemjongeren een tweede kans.
Hoe vaak hoor je volwassenen zeggen : “De jeugd van vandaag is om zeep, niets is nog goed genoeg voor hen, ze vinden alles vanzelfsprekend…”, en nog heel wat meer opmerkingen of vaststellingen. Toch kunnen we stellen dat niet alle jongeren over dezelfde kam geschoren mogen worden. Vaak vergeten volwassenen ook dat zijzelf de grootste reden zijn waarom jongeren op zo’n manier reageren. Het is niet makkelijk meer om als jongere de juiste weg te vinden.
Kinderen worden reeds vanaf hun prilste jeugd met de meest uiteenlopende zaken geconfronteerd, krijgen actief of passief met allerlei toestanden te maken, toestanden die zij vaak niet in de juiste context kunnen plaatsen…niet begrijpen…Kinderen mogen geen “kind” meer zijn. Ze moeten noodgedwongen mee met de mallemolen van onze moderne en jachtige samenleving…Voor velen onder die kinderen en jongeren loopt dit uit op een protest, op agressie, op zelfverminking, op wegloopgedrag,…

Volwassenen interpreteren het wegloopgedrag dan als “weglopen naar iets”, maar meestal lopen de jongeren weg van iets…Om die probleemjongeren nu te helpen zijn talloze projecten opgestart, zijn talloze centra actief, werden verschillende instanties opgericht, zoveel zelfs dat men door het bos de bomen niet meer kan zien.Voor politierechercheur Robert Accoe, steeds actief bij de unit “Jeugd” in Gent, steeds begaan met probleemjongeren, was enkele jaren geleden de tijd rijp om probleemjongeren een tweede kans te geven. Hoe hij dat steeds opnieuw klaarspeelt kan alleen maar geprezen worden. Het hart op de juiste plaats.

Robert Accoe, 70 jaar jong is één en al oor voor jongeren met om het even welke problemen. Hij groeide op in het landelijke Sint Laureins. Zijn thuis was een warm en geborgen nest en met zijn moeder had hij een heel innige band. Zij stond steeds klaar om mensen uit de omgeving te helpen en haar huis was een open huis voor iedereen die er kwam. Ook Robert heeft zijn hart op de juiste plaats. Zijn beroepskeuze om als politierechercheur door het leven te gaan steunt zeker en vast op zijn menslievende ingesteldheid. En niet alleen zijn beroep zorgt ervoor dat hij met jongeren te maken krijgt, maar ook in zijn vrije tijd is hij voor honderd procent met jongeren en hun problemen bezig. Hij is als een klankbord voor de jongeren.
​
Zijn principe dat het van groot belang is om te luisteren naar jongeren van om het even welke origine of over om het even welke problematiek, siert hem. Hij gelooft nog ten volle in jongeren, hij ziet in iedereen de positieve kant van hun “zijn” en hij wil probleemjongeren zeker een tweede kans geven.